اولین مرکز غیر دولتی در چین برای کوکان اوتیسمی یا بیماران در خود ماندگی
دَرخودماندِگی (به انگلیسی: Autism) (به لاتین: Autismus) نوعی اختلال رشدی
(از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص
می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن
ناشناخته‌است. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی
و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز درخودماندگی ندارد. این اختلال بر رشد
طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد.
کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی،
تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال،
ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد
رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات
تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا و
یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه
(بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول دیده
شود. هستهٔ مرکزی اختلال در درخودماندگی، اختلال در ارتباط است.
